Nie taki połóg straszny, czyli matka po porodzie

Wreszcie udało mi się położyć córcię na popołudniową drzemkę. Walczyła ze mną długo,a w zasadzie sama ze sobą: oczka się już zamykały, ale moja mała wojowniczka nie poddała się tak łatwo! Po wielu chwilach walki, padła jednak ze zmęczenia. Mieszkanie posprzątane i przyozdobione na święta, choinka ubrana, ciasto i pierniczki upieczone, prezenty kupione. Mam więc chwilę dla siebie i pędzę szybko z nowym postem. Niedługo stukną nam dwa miesiące odkąd mamy Sarenkę po tej stronie brzuszka. Ten post jednak będzie o mnie – matce, która zachłysnęła się swoją nową rolą. Jak wygląda życie świeżo upieczonej mamuśki? Kolorowo 🙂

Po drugim cięciu cesarskim zaskakująco szybko doszłam do siebie. Pamiętam jak leżałam na stole operacyjnym, a ja skarżyłam się na ból, bo znieczulenie powoli puszczało. Usłyszałam wtedy, że niestety każde cięcie nie dość, że trwa dłużej, to jest w dodatku bardziej bolesne, a i dochodzenie do siebie trwa znacznie dłużej. Na moje szczęście te przepowiednie nie sprawdziły się w moim przypadku. Jeszcze tego samego dnia wieczorem, gdy znieczulenie puściło i mogłam wstać z łóżka, bez problemu przeszłam do łazienki, wzięłam prysznic, umyłam włosy. Brzuch trochę ciągnął, fakt, ale wydaje mi się, że obkurczanie się macicy w trakcie karmienia było o wiele bardziej bolesne niż ciągnące szwy po cięciu. Pamiętam, że po pierwszym cięciu długo chodziłam pochylona, spałam tylko na wznak, bo nie byłam w stanie się obrócić na bok, a potem jeszcze przez kilka ładnych miesięcy odczuwałam najpierw ból, następnie drętwienie blizny. Teraz – po drugiej cesarce czuję, jakbym w ogóle cięta nie była. Od pierwszych dni w domu nie mam problemu z dowolną pozycją w trakcie snu, blizna w ogóle nie daje o sobie znać. Można powiedzieć, że połóg niedawno się skończył, a ja już dawno zapomniałam, że byłam cięta. 

Kolorowo jednak wcale nie jest w kwestii dochodzenia ciała do formy sprzed porodu. Ostatecznie przytyłam 17 kilogramów, na całe szczęście w ciąży nie dorobiłam się rozstępów, za to jedna łydka pokryła się bardzo nieestetycznie wyglądającymi żylakami. Włosy się wzmocniły, cera (z którą zawsze miałam problemy) poprawiła. Jak wygląda sprawa po porodzie? Ehh… Z 17 kilogramów do zrzucenia zostały 3. 10 spadło zaraz po porodzie, kolejne 4 powoli też odpadły. Co z tego, jak ciało nie wróciło do dawnego wyglądu. Brzuszek pozostał – taki flaczek wystający pod obcisłymi bluzkami. Wygląda nieestetycznie i nie lubię go. Ale to nie wszystko – o ile żylaki częściowo się wchłonęły, to moja radość z braku rozstępów nie trwała długo – już po porodzie moje uda zostały posiekane i przypominają tygrysie paski. Walczę z tym za pomocą Bio-oil, ale póki co żadnych efektów nie widać. Włosy nadal dość mocne, cera w dalszym ciągu ok. Wiem, że włosy polecą – z reguły lecą około 3 miesiąca po porodzie. Te wszystkie, które w czasie ciąży nie wypadły, przez magiczną moc hormonów, teraz muszą po prostu wylecieć. Niestety…

Czuję się zatem niedobrze w swoim ciele. Niby 14 kilogramów poszło, a duży rozmiar ubrań pozostał. Niby wciskam się w jeansy sprzed ciąży, ale wciskać się, a wyglądać estetycznie (bez oponki na brzuchu) to dwie różne rzeczy. Chciałabym móc zacząć ćwiczyć, ruszać się jakoś, ale po cięciu jest jeszcze na to za wcześnie. Poczekam do wiosny i wezmę się za siebie, obiecuję!

Póki co w dalszym ciągu staram się utrzymać dietę. Wiem, że nie ma czegoś takiego jak dieta matki karmiącej i można jeść wszystko, ale z umiarem. Ja jednak staram się ograniczać ciężkostrawne potrawy, smażone, słodkie, czekoladowe itp. Bardziej pewnie dla siebie niż dla Sareczki – jej to raczej nie zaszkodzi. Jednak skoro od porodu się już przyzwyczaiłam do braku czekolady i ciasteczek w moim jadłospisie, to chciałabym nie przyzwyczajać się na nowo. Wmawiam sobie dalej, że dzięki mojej diecie Sarka nie ma kolek i pomaga 😉 Jest łatwiej wytrwać w postanowieniu. Zbliżają się jednak święta i stoły uginające się od pyszności… Ciekawe czy przypadkiem waga nie zacznie się znów zmieniać, niestety tym razem lecąc w górę. 

Jak wygląda dzień matki  z niespełna dwumiesięcznym stażem? Wypełniony córeczką. Od kilku dni rano wita mnie jej bezzębny uśmiech i aż do wieczora spędzamy razem czas. Nasza jedyna rozłąka do tej pory to cotygodniowa godzinka w kościele, bo jednak jeszcze jej nie zabieramy ze sobą na mszę. Dwa razy byłam też na zakupach bez córci i to by było na tyle, jeśli chodzi o rozłąkę. Znajomi wpadają do mnie, więc nie wychodzę jeszcze na spotkania towarzyskie bez Sary. Choć przyznam, że brakuje mi powoli kontaktu z innymi matkami – poza bratową, która mieszka kilkanaście kilometrów ode mnie i nie widujemy się codziennie, nie mam nikogo, z kim mogłabym pogadać o kupkach i  iść na wspólny spacer. Brakuje mi tego. Dopóki więc tatuś nie wróci z pracy, spędzamy czas we dwie. Wychodzimy codziennie na spacerki, bawimy się, często odwiedzamy dziadków Sarki, a moich rodziców. Nie mam takiego czasu tylko dla siebie, ale jeszcze tak bardzo za tym nie tęsknię. Choć przyznam, że są chwile, w których chciałabym zjeść ciepły obiad, dokończyć czytać książę lub pomalować paznokcie. Ale nawet teraz, kiedy patrzę jak śpi, to pomimo, iż jestem mega wdzięczna, że pozwoliła mi napisać tego posta i ładnie przespała ten czas, to kiedy spoglądam na to śpiące cudo to zalewa mnie taka fala uczuć, że aż mi łzy stają w oczach.

Jest najpiękniejsza. Ukochana. Najsłodsza. Moja.

I niech się już obudzi, bo tęsknię za nią.