Zupełnie inny wrzesień

Od 6 roku życia każdy dzień 1 września rozpoczynam według tego samego schematu. Wstaję wcześnie rano podekscytowana, jem szybkie śniadanie, zakładam odświętny strój. Każdego roku biegnę najpierw na mszę pomodlić się o dobry rok, a potem lecę w podskokach do szkoły. Najpierw odprowadzana przez rodziców, potem z koleżankami, czasami sama. Najpierw w roli uczennicy, następnie studentki, potem nauczycielki. W zasadzie odkąd pamiętam to wrzesień to dla mnie tylko i wyłącznie powrót do szkoły. Wyjątkiem były oczywiście lata spędzone na studiowaniu – wtedy po porannej mszy wracałam do domu i rozpoczynałam jeszcze miesiąc leniuchowania przed rokiem akademickim. Wrzesień to jednak dla mnie szkolny czas. Czas, który uwielbiam i za którym w tym roku tęsknię. 

Tym razem było inaczej. Owszem, była poranna msza, a na niej mnóstwo znajomych twarzy. Były rozmowy z pytaniem jak się czuję, były odświętne uśmiechy i gratulacje. Było wzniośle, jak zawsze. Tylko po wyjściu z kościoła wszyscy z pośpiechem udali się do swoich szkół, a ja z nostalgią udałam się do domu. I było mi dziwnie, smutno i źle. W zasadzie to pierwszy raz odkąd jestem na zwolnieniu. Tęsknię za pracą – za moją szkołą, za moją klasą, za moimi dzieciakami. Początek roku szkolnego to magiczny czas. Taki pozytywny, pełen zapału i chęci do pracy. Uwielbiam te moje uśmiechnięte, opalone buźki, które jak tylko wypatrzą mnie na apelowym placu, biegną do mnie aby się wtulić i przywitać po wakacjach. Uwielbiam, jak nie odstępują mnie na krok. Uwielbiam pierwsze zajęcia po wakacjach, przegadane o wszystkim i  niczym, pierwsze wpisy do zeszytów, pierwsze prace plastyczne, pierwsze zadania domowe. Kiedy stoję przed ponad trzydziestką opalonych dziecięcych buziek, które wpatrują się we mnie zaciekawione, kiedy piszę coś na tablicy, kiedy słucham jak robią postępy w czytaniu, kiedy razem głośno śpiewamy, kiedy leżymy wspólnie na dywanie – czuję, że kocham moją pracę. Nie chciałabym robić w życiu nic innego.

Tęsknię. Pierwszego września też tęskniłam, ale zaraz po rozpoczęciu roku szkolnego do moich drzwi zapukały osoby, które tego dnia ogromnie poprawiły mi humor. To moje najbliższe koleżanki z pracy – przyszły po uroczystym apelu, odświętnie ubrane na kawę, ponarzekać na szkołę i wspólnie ze mną rozpocząć nowy rok szkolny. I gdy tak siedziały i narzekały na towarzyszący każdemu rozpoczynającemu się semestrowi nawał obowiązków, ja głaskałam swój duży już brzuszek i myślałam, że życie pisze zaskakujące scenariusze. Już nigdy rozpoczęcie roku szkolnego nie będzie wyglądać tak samo. Zawsze będzie ktoś, o kogo będę musiała się zatroszczyć przed pójściem do pracy. A za siedem lat wspólnie ubierzemy się odświętnie, pójdziemy na poranną mszę, a po niej trzymając się za ręce razem przekroczymy szkolne mury. Marta i Sara, mama i córka, nauczycielka i uczennica – nasz mały, zgrany duecik.

I chyba jeszcze bardziej pokocham wrzesień.