Ruchy maluszka

Zastanawiam się, czy kiedykolwiek przyjdzie taki piękny dzień, kiedy przestanę się stresować. Przez całe moje dotychczasowe życie uważałam siebie za optymistkę, czasem nawet aż za wielką. Wieczny uśmiech na twarzy, wszechogarniająca radość i pewność, że zawsze wszystko układa się tak, jak może najlepiej. Do teraz.

Najpierw była decyzja. Jesteśmy gotowi. Radzimy sobie ze startą Córeczki, przeszliśmy swoją żałobę, chcemy mieć drugie dzieciątko. I zaraz potem był strach: a co jeśli nie uda się tak szybko? A co jeśli nie będę mogła zajść w ciążę? Udało się w pierwszym cyklu starań, zaszłam w ciążę. I kolejny strach: a co jeśli to ciążą pozamaciczna? Zarodek zagnieżdżony prawidłowo. Kolejne wątpliwości: a co, jeśli okaże się, że maluch też jest chory, tak jak jego siostrzyczka? Badania genetyczne – maluch rozwija się prawidłowo. A co jeśli przez moją infekcję zęba i złe wyniki zaszkodzę maleństwu? Ząb wyleczony, z maluchem wszystko w porządku. Mówiłam sobie: zakończyć pierwszy trymestr, potem będzie łatwiej. Po pierwszym trymestrze mówiłam: byle do połowy, potem będzie z górki. Przyszła połowa ciąży. 21. tydzień pędzi jak oszalały. Po kilku dniach spokoju, znów od rana świruję. Powód? Ruchy. A raczej ich brak.

Pierwsze delikatne muśnięcia poczułam w 17. tygodniu. Były dla mnie ogromną radością, takim zapewnieniem, że wszystko jest ok. I tak z dnia na dzień stawały się coraz bardziej wyczuwalne i systematyczne, aż do dzisiejszego dnia. Od rana nie czułam nic.  Myślałam, że może dzidziuś odpoczywa po dość intensywnym weekendzie. Byliśmy na koncercie Andrei Bocellego, dość mocno kopał w trakcie – może muzyka była za głośna? A wczoraj zwiedzaliśmy wrocławskie świątynie nocą podczas Nocy Kościołów – może za dużo wrażeń jak na jeden weekend? Postanowiłam przeleżeć trochę w łóżku i poczekać. I nic. Wstałam, zjadłam śniadanie, żeby dostarczyć dzieciątku energii. I nic. Leżałam dwie godziny na lewym boku nasłuchując,wyczekując i tworząc w głowie najczarniejsze scenariusze. 3 delikatne ruchy. Mało. Wstałam, zjadłam kawałek słodkiego ciasta. Wypiłam sok pomidorowy. Kilka delikatnych ruchów. A teraz znów cisza. I staram sobie przetłumaczyć, że jeszcze nie pora na szpital, że przecież to dopiero początek ruchów, że dopiero teraz zaczną się regularne i bardziej wyczuwalne. I staram się uspokoić samą siebie.

I zastanawiam się – kiedy przyjdzie spokój? Czy już do końca ciąży będę się tak denerwować wszystkim? Czy już nigdy nie zaznamy tej ogromnej radości, nie zmąconej strachem o przyszłość? Tej radości pełnej pięknych planów i marzeń, która towarzyszyła nam przy pierwszej ciąży, kiedy jeszcze nie przyszło nam nawet do głowy, że coś może pójść nie tak?

Macierzyństwo. Radość i strach. Miłość i cierpienie. Nadzieja i strata.