Z czego pije niemowlę bezbutelkowe?

Pierwsze pół roku wytrzymaliśmy na samej piersi. Nie muszę chyba dodawać jak bardzo jestem z tego dumna! Biorąc pod uwagę naprawdę trudne początki: wszystkie zastoje, zapalenia piersi, krwawienia itp., uważam karmienie piersią za swój ogromny sukces. Ale czasy, gdy samo mleczko wystarczało powoli za nami. W parze z wprowadzaniem stałych posiłków przyszła też decyzja o wprowadzaniu dodatkowych płynów. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że pierś przez pierwszy rok zaspokaja spokojnie pragnienie, jednak Misia do picia też przyzwyczaić się musi. I tak oto stanęliśmy przed dwoma dylematami:

1. Co będziemy dawać do picia?
2. Z czego będzie pić?

Nad pierwszym pytaniem długo się nie zastanawiałam – Misia nie zna smaku żadnych herbatek ani soczków, więc łatwo ją przyzwyczaić do picia wody. I na samej wodzie stanęło. Po posiłkach, albo na spacerze, kiedy dopadły nas już kilka razy dość wysokie temperatury Sarka dostaje wodę do picia. Jaką? Mineralną, niskomineralizowaną bądź źródlaną. Rzadziej przegotowaną.

Wybór kubeczka do picia okazał się o wiele trudniejszy niż wybór samego płynu. Córcia jest bezbutelkowa – kilka razy, gdy zostawała pod opieka dziadków, piła odciągnięte mleko z butelki, ale od kilku ładnych miesięcy nie było takiej potrzeby. Butelka ze smoczkiem więc odpada, bo ponoć podawanie niemowlęciu półrocznemu butelki to uwstecznianie. Spróbowaliśmy więc w takim razie niekapków, zarówno z miękkim jak i twardym ustnikiem i szału nie było – twardy w ogóle się nie sprawdził, a z miękkiego owszem, coś tam pociumka, ale Misia pije i pije, a wody w środku nie ubywa prawie wcale. Kolejny był bidon ze słomką, ale też okazał się niewypałem – zupełnie nie wiem jak pokazać córci, że powinna zassać, bo póki co tylko gryzie słomkę. Bidon zatem musi jeszcze troszkę poczekać.
Nasz wybór padł na krzywy kubeczek Doidy Cup i picie z niego idzie nam coraz lepiej!

Krzywy kubek jest idealny do małych rączek, leciutki i wygodny, Sarka widzi ile ma wody w środku, a i ja jestem w stanie kontrolować jej podawanie. Początkowo podawałyśmy po łyczku, za każdym razem odsuwając kubeczek, aby miała czas na przełknięcie. Teraz pije już swobodniej, trzyma kubeczek sama, chociaż – zazwyczaj kończy się to i tak mokrą koszulką. Spokojnie jednak, woda szybko wysycha i nie zostawia plam, a Misia uczy się panować nad kubeczkiem. Choć do samodzielnego picia jeszcze daleeeeka droga.

Początkowo myślałam też: ok, kubek na domowe picie mam, ale jak zaspokoić pragnienie na spacerze? Tak samo. Biorę kubeczek do torby. Przy sobie zawsze mam butelkę wody dla siebie. W zasadzie w ciepłe dni nie ruszam się bez wody. Na spacerze po prostu nalewam kilka łyków wody do kubeczka i cała filozofia. Nie potrzeba nam zamykanej butelki na spacerze, aby natychmiast zaspokoić pragnienie.

Zastanawia mnie jeszcze ten kubek 360°, nie miałyśmy okazji wypróbować, ale póki całkiem nieźle nam idzie z krzywuska, to odpuszczamy temat. Za jakiś czas wrócimy do żmudnej nauki picia przez słomkę z bidonu! 🙂